Содержание

Wspaniałe wino zakochane w nas
I dobry chleb, co dla nas w piecu siada
I ta kobieta, która dłuższy czas
Nas zwodzi, teraz życie nam osładza.

Lecz co uczynić z różowością zórz
Płonącą za chłodnymi niebiosami,
Gdzie cisza i nieziemski spokój już,
Co z wieczystymi robić nam wierszami?

Ni zjeść, ni wypić, ni im całus słać.
Chwile mijają nam niepowstrzymanie,
Łamiemy ręce, lecz nie wolno stać
Więc wciąż idziemy, obok, nieustannie.

Jak chłopiec, który nagle przerwie grę
Dziewczęcym zachwycając się kąpaniem
Choć o miłości on niewiele wie,
Zamęcza się tajemnym pożądaniem;

Jak niegdyś, w miejscu gdzie porastał busz
Poczwara ośliniona i przebrzydła
Ryczała, na ramionach czując już
Realne, ale nie wyrżnięte skrzydła;

Wiekami - długo jeszcze Boże nasz? -
Cięty skalpelem natury i kunsztu
Jęczy nasz duch i ciało traci jaźń,
Rodząc organy dla szóstego zmysłu.

---

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «Шестое чувство» на польский язык.

Шестое чувство

Прекрасно в нас влюбленное вино
И добрый хлеб, что в печь для нас садится,
И женщина, которою дано,
Сперва измучившись, нам насладиться.

Но что нам делать с розовой зарей
Над холодеющими небесами,
Где тишина и неземной покой,
Что делать нам с бессмертными стихами?

Ни съесть, ни выпить, ни поцеловать.
Мгновение бежит неудержимо,
И мы ломаем руки, но опять
Осуждены идти всё мимо, мимо.

Как мальчик, игры позабыв свои,
Следит порой за девичьим купаньем
И, ничего не зная о любви,
Всё ж мучится таинственным желаньем;

Как некогда в разросшихся хвощах
Ревела от сознания бессилья
Тварь скользкая, почуя на плечах
Еще не появившиеся крылья;

Так, век за веком — скоро ли, Господь? —
Под скальпелем природы и искусства,
Кричит наш дух, изнемогает плоть,
Рождая орган для шестого чувства.