Содержание

Kobietę znam: głęboko milczy,
Gorzkie od ciężkich słów zmęczenie
Żyje w błyskaniu tajemniczym
Rozwartych ze zdziwienia źrenic.

Dusza jej tylko chce miedzianej
Muzyki wiersza, żądnie słucha.
W obliczu przyjemności taniej
Jest nieprzystępna, harda, głucha.

Cicho i płynnie, z oględnością
Niespiesznie sunie przez pokoje,
Trudno ją piękną zwać z pewnością,
Ale w niej całe szczęście moje.

Kiedy pożądam samowoli,
Śmiały i dumny — idę do niej,
By się mądrego uczyć bólu
W słabości, co złudzeniem płonie.

Promienna jest, gdy — udręczenie,
Dłoń od błyskawic pełna blasku,
Sny jej wyraźne są jak cienie
Na rajskim, na ognistym piasku.

---

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «Она» на польский язык.

Она

Я знаю женщину: молчанье,
Усталость горькая от слов,
Живет в таинственном мерцаньи
Ее расширенных зрачков.

Ее душа открыта жадно
Лишь медной музыке стиха,
Пред жизнью дольней и отрадной
Высокомерна и глуха.

Неслышный и неторопливый,
Так странно плавен шаг ее,
Назвать нельзя ее красивой,
Но в ней все счастие мое.

Когда я жажду своеволий
И смел, и горд — я к ней иду
Учиться мудрой сладкой боли
В ее истоме и бреду.

Она светла в часы томлений
И держит молнии в руке,
И четки сны ее, как тени
На райском огненном песке.