Содержание

Nie, nic się nadal nie zmieniło
W przyrodzie pełnej zwykłych spraw,
Lecz wszystko dziwnie rozjarzyło
Pięknem niewysłowionych barw.

I w takiej formie, przemienionej,
Odpłynie ludzkie życie stąd,
By je z ciemności niezmierzonej
Mógł wezwać Bóg na Wieczny Sąd.

Wiedz moja dumna, ukochana,
Że ty jedyna, tylko ty,
Miedzianowłosa, śnieżnobiała
Zmieniłaś mnie na kilka chwil.

Ty uśmiechnęłaś się, kochana
I nie pojęłaś w tamten dzień,
Jak pięknie lśnisz, choć nieprzejrzana
Zgęstniała wokół ciebie czerń.