Содержание

U skalistych wrót wąwozu,
Przystanąłem, z braku sił,
A przede mną potok górski
I się kłębił, i się skrzył.

Spoza chmur, krwisto-czerwony,
Zerkał księżyc raz po raz
I w potoku mętnych falach
Opłukiwał swoją twarz.

Jakieś dziwne przewidzenia
Zwodzą przemęczony wzrok,
To po wartkiej fali biegną,
To czeluści mącą mrok.

Podlatują coraz bliżej,
Wreszcie – jaki straszny twór!
Przed oczyma speszonymi
Szkaradzieństwa stoi sznur.

Gdy przyjrzałem się im z bliska,
Boże, chyba mi się śni
Mrowie marzeń niespełnionych,
Z mych młodzieńczych, dawnych dni.

I pragnienia bez pokrycia
I nadwyżka świeżych sił,
To, co w złości bezlitosnej
Czasu duch za bezcen zbył.

Wszystko, co zaprzepaściłem
Bawiąc się nie jeden rok,
Teraz, niczym miraż groźny
Falą wspomnień gnębi wzrok.

Pełen smutku bezbrzeżnego,
Szlocham, i po grzbietach gór
Echo gromem się przetacza,
Ginąc w niebie, pośród chmur.

---

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «У скалистого ущелья…» на польский язык.

У скалистого ущелья…

У скалистого ущелья,
Одинокий я стоял,
Предо мной поток нагорный
И клубился, и сверкал.

Из-за туч, кроваво-красна,
Светит полная луна,
И в волнах потока мутных
Отражается она,

И какие-то виденья
Всё встают передо мной,
То над волнами потока,
То над пропастью глухой.

Ближе, ближе подлетают,
Наконец, — о, страшный вид! —
Пред смущенными очами
Вереница их стоит.

И как вглядываюсь ближе,
Боже, в них я узнаю
Свои прежние мечтанья,
Молодую жизнь свою.

И все прошлые желанья,
И избыток свежих сил,
Всё, что с злобой беспощадной
В нас дух века загубил.

Всё, что продал я, прельстившись
На богатство и почет,
Все теперь виденьем грозным
Предо мною предстает.

Полон грусти безотрадной,
Я рыдаю, и в горах
Эхо громко раздается,
Пропадая в небесах.