Անտառ

Կոճղերն էին սպիտակագույն ,այն անտառի,
Մեգից անսպասելի դուրս էին տալիս:

Ինչպես ձերքներ բնակիչների գերեզմանի,
Գետնա տակից արմատ , արմատ դուրս գալիս:

Պայծառ - կրակագույնի թփերի կազմի տակ,
Ապրում էին հսկաներ ,թզուկներ,առյուծներ:

Եվ ձկնորսների ,տեսված ավազում հեթքի
Վեցամատյա անծանոթ մառդու ձերքի:

Այստէղ երբեք չեր եղել վոչ մի արահետ,
Հավասարակցի Ֆրանսյաի , Սեղանի Կլոր:

Ավազակը իր բույն չեր աղավաղել,
Կուսակրոն իր քարանձավը չեր փորել:

Միայն մի անգամ փոթորքի երեկոյան,
Մի կին եր կատվի գլխով ,այնտեղից դուրս եկավ:

Բայց գլխին նրա կար մաքուր արձաթե մի թագ,
Նա լալիս եր ու տնքում մինչ արավոտ ,ծանր:

Եվ մահացավ ,հանգիստ մահ լուսաբացին,
Մինչ տվեց նրան իր հանգստական խոսքը կյուրին:

Այդ եղել է,այդ եղել է այն տարում,
Վորից որ ,նույն իսկ ,հեթքել չի հիշեցվում:

Այդ եղել է,այդ եղել է այն երկրում,
Վորի մասին ,նույն իսկ ,չես ել երազում:

Հորինեցի այդ ամբողջը նայելով քո
Հուսերի օցերի օղերին վառվող:

Աչքերի մեչ քո գույնի վառը կանաչ,
Ինչպես Իրանական փիրուզն է հիվանդ:

Երեվի այդ անտառը քո հոքին է,
Երեվի այդ անտառը իմ սերն է:

Կամ եթե երբ վոր մենք մահանանք,
Այն անտառը մենք զույգովս կգնանք:

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «Лес» на армянский язык.

Лес

В том лесу белесоватые стволы
Выступали неожиданно из мглы,

Из земли за корнем корень выходил,
Точно руки обитателей могил.

Под покровом ярко-огненной листвы
Великаны жили, карлики и львы,

И следы в песке видали рыбаки
Шестипалой человеческой руки.

Никогда сюда тропа не завела
Пэра Франции иль Круглого Стола,

И разбойник не гнездился здесь в кустах,
И пещерки не выкапывал монах.

Только раз отсюда в вечер грозовой
Вышла женщина с кошачьей головой,

Но в короне из литого серебра,
И вздыхала и стонала до утра,

И скончалась тихой смертью на заре
Перед тем как дал причастье ей кюрэ.

Это было, это было в те года,
От которых не осталось и следа,

Это было, это было в той стране,
О которой не загрезишь и во сне.

Я придумал это, глядя на твои
Косы, кольца огневеющей змеи,

На твои зеленоватые глаза,
Как персидская больная бирюза.

Может быть, тот лес — душа твоя,
Может быть, тот лес — любовь моя,

Или может быть, когда умрем,
Мы в тот лес направимся вдвоем.