Przy kominku

Spływał nocy cień... Drwa się dopalały.
Z gorzkich jego ust słowa mu spływały.

Nieruchomy wzrok utkwił w ciemnej dali
i nad sobą sam tak się smutno żalił:

«Przeniknąłem w głąb nieznajomych lądów,
osiemdziesiąt dni sunął tren wielbłądów.

Łańcuch groźnych gór, las, rozlane wody
i w dalekiej mgle czyjeś dziwne grody.

Nieraz stamtąd w noc pod namiotów krycie
dolatało nas tajemnicze wycie.

Las rąbaliśmy, rowyśmy kopali,
podchodziły lwy, myśmy się nie bali.

Żaden bowiem tchórz pośród nas nie kroczył,
trafiał celny strzał między ich złe oczy.

Odkopaliśmy z piasku tam świątynię,
jedna z tamtych rzek mym imieniem słynie.

I w krainie wód zza jeziornej strony
wielkich plemion pięć biło mi pokłony.

Teraz zbyłem sił, jestem jakby we śnie,
chora dusza ma ciężko i boleśnie.

I poznałem strach po raz pierwszy w życiu
pogrzebany tu, w czterech ścian ukryciu.

Nawet strzelby błysk, nawet cios obucha
nie są w stanie już zerwać mi łańcucha».

A kobieta zła w pysze swego ciała
wparta w ciemny kąt jego słów słuchała.

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «У камина» на польский язык.

У камина

Наплывала тень… Догорал камин,
Руки на груди, он стоял один,

Неподвижный взор устремляя вдаль,
Горько говоря про свою печаль:

«Я пробрался вглубь неизвестных стран,
Восемьдесят дней шел мой караван;

«Цепи грозных гор, лес, а иногда
Странные вдали чьи-то города,

«И не раз из них в тишине ночной
В лагерь долетал непонятный вой.

«Мы рубили лес, мы копали рвы,
Вечерами к нам подходили львы.

«Но трусливых душ не было меж нас,
Мы стреляли в них, целясь между глаз.

«Древний я отрыл храм из под песка,
Именем моим названа река,

«И в стране озер пять больших племен
Слушались меня, чтили мой закон.

«Но теперь я слаб, как во власти сна,
И больна душа, тягостно больна;

«Я узнал, узнал, что такое страх,
Погребенный здесь в четырех стенах;

«Даже блеск ружья, даже плеск волны
Эту цепь порвать ныне не вольны…»

И, тая в глазах злое торжество,
Женщина в углу слушала его.