Содержание

Ապրում են, դեռ կան մարգարեները,
Զոհարաններն են թեկուզ և մարած,
Պայծառ են, խորունկ նրանց աչքերը՝
Արշալույսների բոցերին հառած:

Օտար է նրանց հաղթության կոչը,
ճնշում է նրանց խոսքն անբովանդակ,
Երկյուղած, գունատ քաշվել են որջը
Քարաշեն հսկա շենքի հարկի տակ:

Միայն երբեմն վշտից պապակվող
Մարգարեն, որ դեռ ճանաչում չունի,
Երկնին է հառում հայացք լուսաշող,
Եվ լույս է ժայթքում վճիտ աչքերից:

Ասում է՝ ահա ես՝ խելակորույս,
Բայց ունեմ մաքուր, սրբազան հոգի,
Իմ հայացքի դեմ կանգնած է Հիսուս,
Բազմախոհ վշտի մեջ իմ մորմոքիչ:

Իղձերը Տիրոջ՝ բազմատեսլական,
Եվ ձեռքն է նրա առատ շռայլում,
Եվ մարգարեներ նման էլի՛ կան,
Որպես սրբազան ասպետներ բարու:

Ասում է՝ աշխարհն երկյուղալի չէ,
Իշխա՛նն եմ գալիք արշալույսների.
Բայց խոսքն իմ, ավա~ղ, հասանելի չէ
Քմծիծաղ տվող մութ հոգիներին:

---

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «Пророки» на армянский язык.

Пророки

И ныне есть еще пророки,
Хотя упали алтари,
Их очи ясны и глубоки
Грядущим пламенем зари.

Но им так чужд призыв победный,
Их давит власть бездонных слов,
Они запуганы и бледны
В громадах каменных домов.

И иногда в печали бурной,
Пророк, не признанный у нас,
Подъемлет к небу взор лазурный
Своих лучистых, ясных глаз.

Он говорит, что он безумный,
Но что душа его свята,
Что он, в печали многодумной,
Увидел светлый лик Христа.

Мечты Господни многооки,
Рука Дающего щедра,
И есть еще, как он, пророки —
Святые рыцари добра.

Он говорит, что мир не страшен,
Что он Зари Грядущей князь…
Но только духи темных башен
Те речи слушают, смеясь.