Содержание

Վաղու~ց են մարդիկ հարգանքով լցված
Հին դարերի մի հանգույցի հանդեպ՝
Այն քար-սալերի, որտեղ կա գրված,
Որ թե Սեր, թե Կյանք՝ երկուսը մեկ են։
Բայց դուք տարբեր եք. օ~, ապրում եք դուք
Երագի նետով ժայռն իսկ խոցելով,
Ուստի կարող եք վեր ճախրել խնդուն՝
Թե Սեր և թե Մահ միահյուսելով։

Վաղու~ց են մարդիկ անխոնջ բարբառում
Որ սոսկ ստրուկ են իրենք հողածին,
Հողից են ծնվում ու հող են դառնում,
Փոշի են դառնում ծեր ու նորածին։
Բայց ձեր լուսավոր անհոգությունը
Վառել են խելառ երգեր քնարի,
Ձեր հարսնացուն է Հավերժությունը,
Ձերն է տաճարը համայն աշխարհի։

Խորին համոգմունք բոլորն ունեին,
Որ պետք է ապրել անլուրջ մի սիրով,
Որ կինը ծնունդ է հին մեղքերի.
Սուրբ մանչ է ծնում, ինքը՝ մեղքի ծով:
Բայց դուք նշան եք առել մեզ անհաս
Բյուր տարիների սլացքից անհետ.
Ձեր կողակցուհուն ձեզնից անպակաս
Դեպի Բարձունքը կտանեք ձեզ հետ:

---

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «Людям будущего» на армянский язык.

Людям будущего

Издавна люди уважали
Одно старинное звено,
На их написано скрижали:
Любовь и Жизнь — одно.
Но вы не люди, вы живете,
Стрелой мечты вонзаясь в твердь,
Вы слейте в радостном полете
Любовь и Смерть.

Издавна люди говорили,
Что все они рабы земли
И что они, созданья пыли,
Родились и умрут в пыли.
Но ваша светлая беспечность
Зажглась безумным пеньем лир,
Невестой вашей будет Вечность,
А храмом — мир.

Все люди верили глубоко,
Что надо жить, любить шутя,
И что жена — дитя порока,
Стократ нечистое дитя.
Но вам бегущие годины
Несли иной нездешний звук
И вы возьмете на Вершины
Своих подруг.